Αρχική | Άρθρα | Η ελληνική εκδοχή του Μπέπε Γκρίλο

Η ελληνική εκδοχή του Μπέπε Γκρίλο

Μέγεθος γραμμάτων: Decrease font Enlarge font
Η ελληνική εκδοχή του Μπέπε Γκρίλο

Του Στάμου Ζούλα

Μετά τις ιταλικές εκλογές οι «σοβαρές» πολιτικές αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Αλήθεια, τι εκλογικό ποσοστό θα μπορούσε να αποσπάσει ο κ. Λάκης Λαζόπουλος, αν αποφάσιζε να μετάσχει, με ανεξάρτητο κόμμα, στις ελληνικές εκλογές; Οι «ερευνητές», λαμβάνοντας υπόψη τους την ασυναγώνιστη θεαματικότητα των τηλεοπτικών του εκπομπών και συνεκτιμώντας την πρωτιά του κ. Παύλου Χαϊκάλη με τους ΑΝΕΛ, αποφαίνονται πως μπορεί να έφθανε ή και να ξεπερνούσε το 25%, που εξασφάλισε στην Ιταλία ο ομότεχνός του κ. Μπέπε Γκρίλο. Συνεπώς, αν υπάρχουν αναγνώστες που ωχριούν σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πρέπει να οφείλουν χάριτες στον συγκεκριμένο ηθοποιό. Με το πρόσθετο στοιχείο ότι ο κ. Λ. Λ. δεν θα περιόριζε τις τυχόν πολιτικές του φιλοδοξίες στο βουλευτικό αξίωμα, εντασσόμενος σε κάποιο κόμμα (όπως έπραξαν περίπου άλλοι 15 συνάδελφοί του), αλλά «δικαιούνταν» να διεκδικήσει αυτόνομα τη λαϊκή ψήφο. Και τούτο, λόγω της ευρύτατης απήχησης των εκπομπών του, στις οποίες δεν «ποιεί ήθος», κατά την εννοιολογική ονομασία του επαγγέλματός του. Υπηρετεί την καθ’ όλα θεμιτή, αρεστή και -αν θέλετε- χρησιμότατη πολιτική σάτιρα. Αν μεταπηδούσε στην πολιτική θα «ποιούσε» σύγχυση, χαοτικό πνεύμα και μηδενιστική αντίληψη.

Ακριβώς, με τα παραπάνω στοιχεία ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε το φαινόμενο Γκρίλο «υγιές και ελπιδοφόρο». Διότι και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στο «ελπιδοφόρο» (για τον ίδιο) χάος, θεωρώντας, προφανώς, το φαινόμενο Γκρίλο προθάλαμο των δικών πολιτικών βλέψεων. Από το κλίμα αυτό δεν εξαιρούνται, φυσικά, και οι περίπου 15 δημοσιογράφοι βουλευτές. Αυτοί παραβίασαν και παραβιάζουν κατάφωρα την καταστατική αρχή της ΕΣΗΕΑ περί αδέσμευτης, απροκατάληπτης και αντικειμενικής ενημέρωσης. Αλλά, ψύλλοι στ’ άχυρα, θα μου πείτε, αφού τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. της ενώσεως αυτής προέρχονται από κόμματα και εκλέγονται, φανερά ή συγκαλυμμένα, ως συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι. Ας μην αποδώσουμε τη νοσηρή αυτή κατάσταση στην 20ετή πασοκοκρατία, κατά το πρότυπο της «πανδημικής» τουρκοκρατίας.

Το προέχον είναι ότι έχουν εκλείψει, διεθνώς, οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες. Οι ηγέτες που ενέπνεαν, συνήγειραν και κατηύθυναν τους λαούς τους. Ηγέτες που δεν διανοούνταν να «στρατεύσουν» πολιτικά ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές, κ.λπ., με αποκλειστικό στόχο να εκμεταλλευθούν τη δημοτικότητά τους. Τέλος, ηγέτες οραματιστές, που έβλεπαν πέραν από τα εθνικά τους σύνορα, όπως οι πρωτοπόροι της Ενωμένης Ευρώπης. Σήμερα, ποιοι μας κυβερνούν; Ενδεικτικά μόνον. Η κ. Μέρκελ, που προτάσσει την επανεκλογή της, προτού αποφασίσει αν και τι θα πράξει στην ευρωπαϊκή κρίση. Ο κ. Ολάντ, που αφού έχασε τη μάχη με τον «Βορρά», περιορίζει τις ευρωπαϊκές του φιλοδοξίες στον ηγετικό ρόλο του «Νότου». Ο κ. Κάμερον, που παίζει το μέσα-έξω απ’ την Ευρώπη, ανάλογα με τα παλινωδούντα συμφέροντα των Βρετανών ψηφοφόρων του.


Ολα αυτά δεν είναι απλώς αποκαρδιωτικά. Το πλέον κρίσιμο είναι πως η ανυπαρξία μεγάλων ηγετών, η επικράτηση της μετριότητος και η εμφάνιση πολιτικών καρικατούρων, μετακυλίουν την ευθύνη διακυβέρνησης στους πολίτες. Ουσιαστικά σ’ αυτούς παραδίδεται το μέλλον των χωρών τους. Μόνον αυτοί μπορούν να εξυγιάνουν και να αναβαθμίσουν το σημερινό «πολιτικό προσωπικό». Είναι, πράγματι, πολύ δύσκολο. Ομως, όσο και αν μας το έχουν διαστρέψει, αυτό αποτελεί και την πεμπτουσία της λέξης Δημοκρατία…


 

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 


 

6

Προσθέστε το: Post on Facebook Facebook Twitter Twitter