Για το "Άγιο Φως" και τη "γκρινιαρο-κουλτούρα" (σκέψεις 17/4/2014)

Σαφώς και η όλη επιχείρηση μεταφοράς του “Αγίου Φωτός” είναι μία ακριβή υπόθεση. Όμως, είναι ένας συμβολισμός, ο οποίος είναι αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία. Και θα έλεγα ότι είναι και επιθυμητός. Και θα με ενοχλούσε αν αυτή η παράδοση μεταφοράς του, σταματούσε. Υπάρχουν πολλοί ακόμη συμβολισμοί, που κοστίζουν ακόμη περισσότερο: οι παρελάσεις, οι σημαιοστολισμοί, ο στολισμός των πόλεων στις εορταστικές περιόδους, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα στις πλατείες των δήμων, οι γιορτές που διοργανώνονται από κρατικούς ή δημοτικούς φορείς, πολλοί αθλητικοί αγώνες ή ακόμη και συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις καθώς και άλλα πολλά.
Όλα αυτά όμως, αποτελούν κομμάτι της παράδοσής μας. Και, για πολλούς, αποτελούν και κομμάτι της πατρίδας μας. Επειδή η πατρίδα μας, δεν είναι μόνον “οι κάμποι, τ' άσπαρτα ψηλά βουνά και ο ήλιος της που χρυσολάμπει”. Πατρίδα μας, είναι -όπως λέει και ο Πολέμης- “κι αυτά που έχουμε μεσ' την καρδιά”.

Ο κ. Νίκος Δήμου, αιώνιος κουλτουρογκρινιάρης για ο,τιδήποτε αφορά στην πατρίδα μας (που, δυστυχώς γι' αυτόν, τυγχάνει να είναι και πατρίδα του), επί δεκαετίες τώρα αρέσκεται στη μίζερη κριτική του. Διαμαρτύρεται για τις δαπάνες μεταφοράς του “Αγίου Φωτός”, ενώ δεν τον είδα να διαμαρτυρηθεί για τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που χρεώθηκε άδικα η χώρα μας μέσα από το “κούρεμα” των ομολόγων, ή τις ανόητες πρακτικές των ελληνικών τραπεζών. Σε πολλά δεν τον είδα.
Τον είδα όμως να κάθεται στις πρώτες σειρές στην πρώτη συνέντευξη Τύπου του Ποταμιού, μία συμβολική παρουσία του, μέσα από την οποία και έδωσε, αλλά και πήρε. Και τώρα, μετά το θόρυβο που έκανε με το, περί του “Αγίου Φωτός” άρθρο του, αποχώρησε από το κόμμα, εμφανώς χολωμένος.
Μα, κύριε Δήμου, αν δεν είχες παρευρεθεί σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, σήμερα κανείς δε θα ασχολιόταν με το άρθρο σου. Αυτό το ξέρεις, δε το ξέρεις;

Για την (θρησκευτική) ουσία: Δε γνωρίζω εάν το “Άγιο Φως” είναι ή δεν είναι Άγιο. Και για να είμαι ειλικρινής, δε με πολυενδιαφέρει. Γνωρίζω όμως ότι για πολλούς, είναι Άγιο. Και αυτό το σέβομαι. Και αποδέχομαι και τον οικονομικό λογαριασμό. Ασήμαντος μπροστά σε τόσα και τόσα που -σαν ραγιά- με αναγκάζουν να πληρώνω.