- “Πού πάμε;” - “Σπίτι μου, κύριε”

Η πανθομολογούμενη πολύπλευρη κρίση της Ευρωζώνης, η εξέλιξή της και οι πιθανές προεκτάσεις της, καθώς και η άνοδος της ακροδεξιάς σε ελληνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, κάνουν απαραίτητη την παρουσία ενός αριστερού ευρωσκεπτικιστικού κόμματος στο πολιτικό μας σύστημα και το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Το ίδιο απαραίτητη είναι στο Ελληνικό Κοινοβούλιο η παρουσία ενός κόμματος το οποίο θα αντιτίθεται στο μνημόνιο και στις μνημονιακές πολιτικές που οδηγούν σε ακόμη βαθύτερη ύφεση την οικονομία μας και σε αποδυνάμωση της κοινωνίας μας.

Η αναγκαιότητα αυτή, όπως την προβάλλω, δεν είναι θέμα προσωπικής κομματικής προτίμησης, αλλά είναι ζήτημα δημοκρατίας. Στη Βουλή των τριακοσίων, θα πρέπει να ακούγονται όλες οι φωνές και θα πρέπει να εξετάζονται όλες οι πλευρές της κρίσης που ζούμε. Πολύ περισσότερο δε, όταν κατά τους τελευταίους μήνες υπήρξε μία τόσο μεγάλη περιπλοκή και εμπλοκή στην πολιτική ταυτότητα και έκφραση της ελληνικής κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που, πριν από 8 μήνες ανέδειξε ένα “αντιμνημονιακό” κόμμα στην Κυβέρνηση και που πριν από 3 μήνες ψήφισε ένα “ευρωσκεπτικιστικό” “ΟΧΙ” με το πρωτοφανές ποσοστό του 62%, για να καταλήξει σήμερα να μην εκφράζονται στη Βουλή τα βασικά αιτήματα που έκαναν την πολιτική ανατροπή του Ιανουαρίου του 2015.

 Από την εξέλιξη αυτή, δεν κερδίζει το “φιλοευρωπαϊκό” ή το “μνημονιακό” μέτωπο. Χάνουν και ο διάλογος και η Δημοκρατία. Σε μία κοινωνία, ποτέ δεν πρέπει να ακούγεται μόνο μία “φωνή” ακόμη και αν αυτή είναι η σωστή. Η απουσία ενός δημοκρατικού διαλόγου στα ζητήματα αυτά μέσα στο Κοινοβούλιο, θα δώσει μία άλλη διάσταση και θα ενισχύσει τα “αντιμνημονιακά” συνθήματα της ακροδεξιάς και τις μηδενιστικές θέσεις του ΚΚΕ.

Άλλωστε, ας μη γελιόμαστε. Όταν η νίκη του “αντιμνημονιακού” Σύριζα απέχει μόλις 8 μήνες και το 62% του ΟΧΙ, ούτε καν εκατό μέρες, ας μη νομίσει κάποιος πως στις εκλογές της Κυριακής αυτό το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας παραδόθηκε στις μνημονιακές λογικές. Το τμήμα αυτό σήμερα βρίσκεται σε μία κατάσταση “σοκ”, από την οποία θα συνέλθει πολύ σύντομα, όταν τα εκκαθαριστικά της εφορίας μας επαναφέρουν όλους στην τραγική οικονομική πραγματικότητα.

Το ρόλο της εκπροσώπησης του αντιμνημονιακού τμήματος της κοινωνίας και των ευρωσκεπτικιστικών τάσεων, ανέλαβε να τον παίξει η Λαϊκή Ενότητα υπό τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη. Όμως, η υλοποίηση του εγχειρήματος απέτυχε οικτρά.

Αντί να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου αριστερού ευρωπαϊκού κόμματος, εκμεταλλευόμενος την προσπάθεια μετατόπισης του (μεταλλαγμένου) Σύριζα και του κ. Τσίπρα προς την κεντροαριστερά, ο κ. Λαφαζάνης έστησε ένα κόμμα σύμφωνα με τα πρότυπα που είχε μάθει ως, επί χρόνια, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Με συγγενή σύμβολα, συγγενή ρητορική, συγγενείς εκδηλώσεις και συγγενείς στόχους. Η συγγένεια ήταν τόσο μεγάλη και τόσο εμφανής, ώστε αφενός μεν το πραγματικό ΚΚΕ ένιωσε να απειλείται -ώσπου τελικά αντέδρασε- και αφετέρου αναγκάζονταν οι δημοσιογράφοι να υποβάλουν την -καταστροφική- ερώτηση “και σε τί διαφέρει η Λαϊκή Ενότητα από το ΚΚΕ”!

Και σα να μην έφθαναν αυτά, ο κ. Λαφαζάνης απέτυχε να προχωρήσει σε ευρύτερες συμμαχίες με άλλα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, ενώ αναζήτησε στήριξη από άτομα όπως ο συνδικαλιστής της ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος, μία κίνηση -κατά την άποψή μου- τραγική, η οποία απομάκρυνε από τις πρώτες μέρες την πλειοψηφία των πολιτών που αρχικά είδαν με συμπάθεια τη δημιουργία του νέου κόμματος.

Στις εκλογές της Κυριακής, η Λαϊκή Ενότητα είχε μία μοναδική ευκαιρία να αποσπάσει ένα πολύ καλό εκλογικό ποσοστό και να έχει μία ικανοποιητική παρουσία στη νέα Βουλή. Είχε μία μοναδική ευκαιρία να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα και να βάλει τις βάσεις για ένα νέο σκηνικό στην ελληνική αριστερά, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί ο διάλογος για την Ευρωζώνη που έχουμε και την Ευρωζώνη που θέλουμε και να διερευνηθούν οι τρόποι για τον εκσυγχρονισμό ολόκληρης της Ευρώπης ώστε να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα που απειλούν την ενότητα και την ολοκλήρωσή της.

Όμως, κάτι τέτοιο απαιτούσε μία ευρεία, μία σύγχρονη οπτική. Απαιτούσε πάθος και μία άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Με ζωντανή γλώσσα και επιχειρήματα που θα μιλούν στην καρδιά των πολιτών για τα προβλήματα και τις δυνατές λύσεις τους. Ο κ. Λαφαζάνης, άχρωμος, άοσμος και χωρίς “βάθος” δε μπόρεσε να αντιληφθεί τον παλμό και τις ανάγκες αυτού του 62% που φιλοδόξησε να εκπροσωπήσει.

Μαζί με τον κ. Λαφαζάνη, έχασε η Αριστερά, έχασε η κοινωνία, έχασε το Κοινοβούλιο. Έχασαν όμως και η Ελλάδα και η Ευρώπη. Αφού και οι δύο είχαν -και εξακολουθούν- να έχουν ανάγκη μία σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά, που θα αποτελέσει το ανάχωμα και το αντιστάθμισμα στην ακροδεξιά που ανεβαίνει -παντού- με τόσο ανησυχητικό ρυθμό.

Ο κ. Λαφαζάνης απέτυχε σε μία αποστολή που έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχει. Αυτό θα τον σημαδεύει πάντα. Την άλλη φορά που θα ανέβει στο ταξί, δε θα πρέπει να κατευθυνθεί προς το Νομισματοκοπείο. Θα πρέπει να κατευθυνθεί προς το σπίτι του.